Over halfway!

Ik zit hier nu meer dan 5 maanden en dat betekent dat ik over de helft ben! Nog maar 4 maanden te gaan, helaas. Helaas omdat ik het hier hartstikke naar mijn zin heb. Het gaat nog steeds goed met de kinderen, na de woordenwisseling na het Zuideiland gaat het nu ook weer beter met mijn gastouders en ik geniet nog steeds volop van alles wat Nieuw Zeeland te bieden heeft, ik probeer er dan ook zo veel mogelijk uit te halen nu ik hier ben. Vandaar dat ik weer een paar keer een weekendje weg ben geweest, twee (!) vulkanen heb beklommen en nog meer!

Ik zal beginnen met de weken na het Zuideiland, deze waren op zich niet erg bijzonder. Omdat Ulla (mijn gastmoeder) nog steeds vakantie had hebben we veel samen gewerkt, wat niet heel erg fijn is omdat zij natuurlijk de hele tijd erbij is met de kinderen, maar het ging gelukkig wel goed. In de weekenden zijn Ina, Maria en ik een keer naar een drive-in movie geweest (de Lion King), hebben we gewaterskied met Ina’s gastfamilie en zijn we veel naar the festival of lights geweest, wat in het pukekura park was. Het hele park was verlicht, er waren verschillende toffe dingen te zien in het park zelf en bijna elke dag was er wel iets georganiseerd voor het publiek, waaronder op zaterdag- en/of zondagavonden optredens van lokale of (voor de Nieuw-Zeelanders) bekende artiesten. Hier waren we dan ook vaak te vinden voorafgaand aan een avondje uit…

Vanaf februari was ik weer alleen met de kinderen, wat veel fijner is. Het eerste weekend van februari, met een vrije maandag inbegrepen, zijn Ina, Maria, Kamilla en ik een weekendje weg geweest naar Taupo. Taupo is een stadje aan het Taupo-meer, het grootste meer in heel Australië, Nieuw-Zeeland en het zuiden van Azië. De eerste dag zijn we naar onze kampeerplek aan de Waikato rivier gegaan en hebben we het stadje verkent. We zijn vroeg gaan slapen want de volgende dag hadden we de Tongariro Alpine Crossing op de planning! We zijn rond 7 uur vertrokken en hebben een shuttle geboekt, die ons 8 uur na onze start zou ophalen op het eindpunt en ons bij het beginpunt weer af zou zetten. Er waren alleen wat kleine tegenvallers, we reden namelijk de verkeerde kant op wat ons een half uur omrijden opleverde en het was zo druk dat we de auto 20 minuten lopen van het beginpunt moesten parkeren. Dit zorgde ervoor dat we om 9:20 vertrokken en om 16:00 op het eindpunt moesten zijn, wat in totaal dus 6 uur en 40 minuten was i.p.v. 8 uur. In een tempo waar je u tegen zegt begonnen wij dus aan de crossing.

De Tongariro Alpine Crossing is een 19,4 km lange track die begint in het Mangatepopo dal, wat nog te doen was. Daarna begon het klimmen tussen de Tongariro en de Ngauruhoe Mountains door, de Red Crater (1886m) op. Zoals de naam het al zegt was er op de top een rode krater te zien, echt supergaaf! Daarna ga je naar beneden en kom je uit bij de Emerald Lakes. Dit zijn groene en blauwe meren en hier moeten natuurlijk ook even wat foto’s gemaakt worden! Na de meren klim je over een gedeelte van de Tongariro Mountain en loop je over een zigzaggend pad weer naar beneden (mijn benen..!). Dit alles heeft ons 6,5 uur gekost (door flink door te lopen op de gemakkelijke stukken en niet te veel pauzes te nemen) en onze shuttle stond alweer klaar om ons weer naar het beginpunt naar onze auto te brengen. Moe maar voldaan kwamen we weer aan bij onze tent. Omdat we nog niet genoeg gedaan hadden die dag besloten we om die avond het nachtleven ook maar even te gaan ontdekken, wat na twee uurtjes toch niet zo’n heel goed idee bleek te zijn…

Na de volgende dag te hebben uitgeslapen zijn we naar de Huka Falls geweest, dit is een 11 meter lange helderblauwe waterval waar per seconde 220.000 liter water doorheen raast. Het is super populair voor toeristen en het is gaaf om te zien maar dat is het dan ook. Na een kwartiertje rond gelopen te hebben zijn we weer gegaan, eerst naar een honing winkel waar ze alles met honing verkopen en daarna naar het beste van de hele dag: natuurlijke hot pools! Er stroomde warm water uit een klein riviertje in een andere rivier, en het was heerlijk om onze pijnlijke spieren te laten ontspannen in het hete water. Na deze ontspansessie zijn we weer naar huis gereden. We hielden een stop bij de ‘three sisters’, oorspronkelijk drie grote rotsblokken in de zee maar ondertussen zijn er door de zee nog maar twee van over. Achter deze rotsblokken bevindt zich de ‘elephant rock’, en je raad het al; deze lijkt heel erg op een olifant. Hier natuurlijk ook weer wat foto’s gemaakt en daarna vervolgden we onze weg naar huis. Al met al een heel tof weekend!

De weekenden erna heb ik wat dingen bezocht in de buurt met wat lokale vrienden die we (Maria, Ina en ik) hebben leren kennen tijdens het uitgaan, onder andere de schipbreuk en ‘the meeting of the waters’, een toffe plek bij een rivier midden in New Plymouth, en zijn we weer wat avonden uitgegaan. Het laatste weekend van februari zijn Ina, Maria en ik naar Palmerston North gegaan, een echte studentenstad waarin je goed kunt shoppen en uitgaan en waar voorderest niet zo veel te doen is. We zijn ook maar even naar de bioscoop geweest om de tijd tussendoor te overbruggen. De volgende dag maar weer naar huis gereden want er is echt niets anders te doen en toen hebben Maria en Ina me Hawera laten zien en heb ik ’s middags de bus naar huis genomen.

Tijdens het wachten op James (mijn gastvader) die mij op zou halen van de bus was er een vogel die het nodig vond om midden op mijn hoofd te kakken. Toen ik het vertelde aan James zei hij dat dat blijkbaar ‘goodluck’ betekent. Hier ben ik het niet zo mee eens maar goed ik heb maar aangenomen dat dat het was. Behalve deze keer ‘goodluck’ heb ik nog twee keer geluk gehad de afgelopen maand. Ik ben namelijk op de radio geweest hier! Ja ja, ik heb mijn 2 minutes of fame in Taranaki gehad. Ik stuur normaal gesproken nooit wat naar de radio maar deze keer vroegen ze of er mensen waren waartegen werd gezegd dat ze op bekende personen lijken en omdat ze mij tijdens de trip op het Zuideiland Miley Cyrus én Justin Bieber noemden heb ik dat gestuurd. Ik heb er maar aan toegevoegd dat ik Miley Cyrus leuker vond omdat het een meisje is en twee minuten later werd ik opgebeld. Ze vroegen me naar mijn naam en zochten me op op Facebook en riepen uit dat ik er echt op leek en dat ik moest blijven hangen want ik zou live op de radio komen… Ik met knikkende knieën (want bellen in het Engels kan soms best lastig zijn) braaf antwoord gegeven en meegelachen met de hosts en toen was het over! Ik heb er twee vouchers voor een ijssalon aan overgehouden. De andere keer dat ik geluk had was wanneer ik een telefoontje kreeg van een vrouw die mij aan had gesproken in het park of ik misschien mee wilde dingen naar een gezichtsbehandeling voor mij en twee vrienden. Één uit de tien zou winnen en waarom ook niet? Die vrouw belde mij dus om te zeggen dat ik het had gewonnen! Weer typische Lisa-momentjes, wat een geluk heb ik toch.

Een ander moment waarop ik voelde alsof ik de jackpot had gewonnen was afgelopen zaterdag. Ik heb de Taranaki Mountain beklommen! Het is de vulkaan/berg waar ik op uit kijk vanuit mijn huis en waar de regio naar vernoemd is. Maria’s gastouders hadden Ina en mij gevraagd of wij misschien met hen en een klein groepje anderen mee wilden om de berg te beklimmen en natuurlijk wilden wij dat! We begonnen ’s ochtends om 06:30 met lopen en passeerden na een half uur al iemand die van een 5 meter hoge klif was gevallen… Maria’s gastvader is achtergebleven om te helpen, hij is namelijk een professionele klimmer en vrijwilliger bij het reddingsteam en wij zijn doorgelopen, hij zou ons later wel weer inhalen. Zo liepen we eerst over een stuk gras, daarna over los grid (wat het zwaarste van de hele klim was) en klommen we door een kloof naar het opgedroogde lava. In het begin was het nog wel te doen, maar na een markeringspaal begon het echte klimmen. Daar hebben we dan ook gewacht op Maria’s gastvader (Jeremy) voordat we verder gingen. We dachten dat we naar rechts zouden gaan om uiteindelijk ergens uit te komen, maar hij vertelde ons dat we op dat punt naar boven moesten klimmen. Dat was echt super stijl en heel erg eng om te doen, maar Jeremy bleef een beetje achterin om mij wat tips te geven over het eerste stuk. Na 5 minuten werd het beter te doen en was het niet meer zo stijl maar het klimmen was nog steeds heftig! Er werd gezegd dat je altijd 3 punten vast moet hebben, dus op het moment van bewegen één hand of één voet los, en er was voor mij ook geen andere optie dan dit te doen. Dit leek soms wel in tegenstelling tot sommige andere (vooral Ina leek wel een spin) want die gingen allemaal een stuk sneller. Jeremy is terug gegaan naar het begin van de klim, want een van de andere meiden had hoogtevrees en probeerde samen met een van de mannen een makkelijkere route te vinden. Jeremy had al gezegd dat dit de makkelijkste route was en toen hij haar aan hemzelf had vastgemaakt met een touw kwamen ook zij naar boven. We kwamen na een klim van denk ik een uur aan bij de ‘sharks tooth’, het hoogste punt van deze kant van de berg. Daarna moesten we naar beneden,  langs een klif de met sneeuw bedekte krater in en toen moesten we nog een stuk klimmen over los grid om naar de echte top te gaan.

Eenmaal aangekomen was ik zo blij! Iedereen was opgelucht en we hadden het allemaal gehaald! Dit was rond 12 uur en het uitzicht was super gaaf! We hebben een lunch genomen en wat foto’s gemaakt op de top om vervolgens na 20 minuten (zo snel alweer…) weer te beginnen aan de klim (ja, de klim) naar beneden. We namen een andere route als de heenweg omdat dat te lastig is en moesten over rotsen naar beneden. Na ongeveer 1,5 uur (denk ik, geen idee qua tijd de hele weg) kwamen we weer aan bij los grid en konden we zowat naar beneden glijden. Iedere stap die je zet glijd je gewoon een halve meter verder dus dit ging een stuk sneller. Het glijden betekende ook dat je bijna geen grip had dus vielen we de hele tijd. Na het grid kwam een heel stuk mos waar we over heen liepen (korte route volgens Jeremy voor een trap die eromheen liep) en uiteindelijk kwamen we uit bij een pad die weer leidde naar het pad die we in het begin hadden genomen, het gedeelte waar de jongen was gevallen was dit keer afgezet (de gevallen jongen is zelf in het nieuws gekomen, een link naar het krantenbericht: http://www.stuff.co.nz/taranaki-daily-news/news/77582944/injured-man-winched-from-mt-taranaki-following-slip-from-track)! Ongeveer anderhalf uur na het grid kwamen we weer aan bij de auto. Moe maar voldaan en opgelucht stapten we de auto in. Zo trots op ons en mezelf dat we het hebben gedaan! Alles doet zeer en ik heb overal spierpijn maar het was het meer dan waard, had het voor geen goud willen missen!

Die avond hebben we met z’n allen bij Maria gegeten en de volgende dag hebben we de au-pairs uit Wellington die ook mee waren op de berg meegenomen naar New Plymouth om ze wat dingen te laten zien. We hebben ze de witte brug en het pukekura park laten zien en alsof we nog niet genoeg hadden geklommen hebben we de Paritutu Rock ook maar even beklommen. Dit is een Rots die je kunt beklimmen en die uitkijkt over heel New Plymouth en de zee. Daarna hebben ze me thuis afgezet en nu (zondagmiddag 06-03) zit ik in mijn kamer deze blog te schrijven.

Weer heel wat gebeurd dus en weer heel wat meegemaakt. Maar het houdt hier natuurlijk niet op, er komt weer heel wat aan de aankomende maand(en)! Ik ga familie bezoeken, naar een festival, wat andere dingen ontdekken en mijn verjaardag niet te vergeten. Neem ook even een kijkje bij de foto’s, ik heb er weer heel wat op gezet! Oh en ik heb er ook een video van tijdens de Tongariro Crossing op gezet, dus wil je zien hoe wij dat doen en ondertussen ook horen hoe ik Engels praat (lekker gebroken in het filmpje..) neem die dan ook even mee in je bezoekje aan mijn site.

Lieve groetjes en kusjes aan iedereen in Nederland!

See ya!

Lisa