I survived!

Zo, er zijn weer 4 weken voorbij en ik kan zeggen dat ik het heb overleefd! 2,5 week alleen in een huis wonen met de hond, de eerste trip naar Wellington voor een weekend, de eerste echte volle week zorgen voor de kids, helemaal alleen, 6,7 (!) kilometer hardlopen én ik heb alcohol gedronken!

Zoals ik in mijn vorige blog al had vermeld, ben ik alleen geweest voor 2,5 week en heb ik heel wat gedaan. Ik heb bijna alle klussen gedaan die ze me hebben gevraagd te doen en daar was ik behoorlijk trots op, vooral de verfklussen omdat het er niet eens zo slecht uitziet. Ik heb ook nog een dag hulp gekregen met verven van diezelfde jongeman waarvan ik zijn vriendin beschuldigde hem te zijn, en dat was vooral erg handig en tijdbesparend (het is niet echt een type waar ik normaal mee om zou gaan, nadat ik vroeg “waarom drink je zoveel alcohol vandaag?” zei hij: “ik ben Duits”…).

Ik heb in die weken de Nederlandse vrouw Charlotte en haar kinderen ontmoet, wat echt super gezellig was. Ze heeft me echt een beetje door die weken heen gesleept, doordat ze me een paar dagen op sleeptouw nam en me vaak vroeg hoe het met me ging, heel erg fijn. De kinderen zijn ook super leuk en we gaan deze week weer wat afspreken, dit keer met ‘mijn’ kinderen erbij.

Ook heb ik het voetballen hier weer opgepakt en dat gaat gelukkig goed, ook met mijn knieën (voor degene die het niet weten, mijn knieën waren overbelast en ik heb geen voetbal meer gespeeld sinds de winterstop). Wat ik wel leuk vind hier is dat een sociaal toernooi echt sociaal is, in Nederland heb ik het gevoel dat het nog steeds heel erg competitief is en hier is dat wat minder. Niemand heeft scheenbeschermers aan (voor niks gekocht…) en ongeveer een derde van de mensen speelt op blote voeten, hoe koud het ook is. Op blote voeten lopen is trouwens heel erg normaal in Nieuw-Zeeland, kinderen gaan zelfs op blote voeten naar school.

Het laatste weekend van die 2,5 week heb ik een trip naar Wellington gemaakt met Ina, Tina en Maria. Ina en Tina zijn Duits en Maria is Zweeds, dus het was een goed gemixt groepje. Het was erg tof om een keer wat meer te zien dan alleen New Plymouth en Wellington heeft een toffe sfeer. We hadden heel erg geluk met het weer en hebben daar dan ook goed gebruik van gemaakt. We zijn naar een uitkijkpunt gegaan waar je 360 graden om je heen kunt kijken, de mount Victoria lookout, we zijn met dé kabeltrein van Wellington naar boven gegaan en zijn daar Zealandia  in geweest, een beschermd gebied waar je bijzondere vogelsoorten en wat geckos kunt bekijken en we zijn in hét nationale museum van Nieuw-Zeeland, het te papa museum, geweest. Ook zijn we ’s avonds de bar in gegaan (waarin een typisch Lisa-momentje zich weer afspeelde, lees vooral verder), hebben we door de Botanische tuinen gelopen en zijn we nog een keer naar de mount Victoria lookout geweest, dit keer bij zonsondergang. Al met al was het een geslaagd tripje en hebben we het goed naar ons zin gehad, de foto’s komen op mijn blog!

Op maandag kwam ik weer thuis en dinsdag en woensdag heb ik het huis nog even goed schoongemaakt zodat de familie woensdagavond fijn thuis zou komen. Ik was erg blij dat ze eindelijk weer thuis waren en ook al sliepen de kinderen maar een paar uur door de jetlag en waren ze de rest van de tijd aan het huilen of praten midden in de nacht en was het huis na een half uur dat de familie binnen was een grote bende, het was echt een opluchting om ze weer thuis te hebben. Donderdag en vrijdag had ik gelijk de kinderen, wat een behoorlijke uitdaging was door hun jetlag, maar die ben ik goed doorgekomen. Dat weekend ben ik met Maria New Plymouth in geweest en hebben we wat mooie plekken bezocht, waaronder het Pukekura park, de dierentuin en Backbeach. 

Na het rustige weekend begon mijn eerste echt week alleen met de kinderen. Ik moet nog even uitvogelen hoe ik alles het beste in kan delen maar voor de rest is alles goed gegaan. Het is alleen een beetje lastig met de slaapjes van de kinderen omdat Ollie, de oudste, nu aan het overgaan is van een middagslaapje naar helemeaal geen slaapje meer en Zack van twee naar één. Dit betekent dat ze allebei te weinig rust krijgen, maar die rust niet willen pakken waardoor ze een beetje zeurderig aan het einde van de dag worden. Ik heb gelukkig iedere ochtend wel iets te doen met ze en na de lunch is het meestal relax-/huishoud-tijd met Ollie, dus de dagen zijn goed gevuld.

Toen ik afgelopen dinsdag aan het werk was belde James, mijn hostdad, me op om te vragen of ik misschien voor zijn werk mee wilde doen aan een cross om de berg afgelopen zaterdag, ze hadden niet genoeg mensen. Meegaand als ik ben zei ik natuurlijk ja, waarna hij zei: “sweet, you’ll be running 6,9 kilometers then”… Mijn hart stokte wel even in mijn keel toen ik dat hoorde, maar ik zou het proberen. De tweede keer dat mijn hart stokte was het moment dat hij me donderdags vertelde dat ik om kwart voor 6 ’s ochtends opgehaald zou worden zodat ik rond 10:15 zou kunnen rennen. Dat was een moment waarop ik dacht; waarom heb ik ja gezegd? Het werd echter nog gekker, op vrijdagavond wist hij me namelijk te vertellen dat mijn leg geswitcht was met een andere, waardoor ik nog vroeger moest aantreden: kwart voor 5 zaten James en ik in de auto… Het voordelige hieraan was dan weer wel dat het 0,2 kilometer korter was en dat James erbij was, maar voorderest…

Vrijdagavond ben ik daarom om half 9 naar bed gegaan, niet alleen voor de run maar ik was ook doodop van de eerste werkweek. Zaterdagochtend reden we samen met James’ baas naar een plek waar we in een Hummer (!) stapten om de runners van dat moment te volgen tot een punt waar het stokje wordt overgegeven aan de volgende runner. James had het flink lastig met een heuvel, maar mijn stuk was gelukkig niet al te lastig. Na ongeveer ¾ kwam er uit het niets mist opzetten, het leek op een soort wolk die me omringde en ik zag niets meer om me heen. Het was een aparte gewaarwording, maar ook een handig hulpmiddel om mijn gedachten weer op wat anders te vestigen. De run ging erg goed en ik was trots op mijn prestatie, zomaar 6,7 kilometer hardgelopen!

Zaterdagmiddag zijn James en ik weer terug gegaan naar het gedeelte waar het team ditmaal aan het rennen was en 5 mannen van James werk volgden ze in een Cadillac (!), waarna James vroeg of ik misschien ook een stukje mee wilde/mocht rijden. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen (niet alleen voor de auto natuurlijk ;) ). James heeft wat foto’s gemaakt en die zet ik uiteraard ook op mijn blog.

Zondags zijn Maria en Ina deze kant op gekomen en hebben we geshopt en zijn we uit eten geweest. Ik merk dat ik blij ben dat er veel au pairs zijn hier, maar dat ik soms wel moeite heb met het feit dat ze bijna allemaal Duits zijn. Niet omdat ze af en toe Duits met elkaar praten, maar meer omdat ik het idee heb dat ze meer naar elkaar toe trekken omdat dat gewoonweg gemakkelijker is dan Engels praten. Alleen Maria is Zweeds en Ina vindt het juist fijn om met niet-Duitse mensen om te gaan, maar zij wonen helaas op 1 uur rijden afstand van mij… Ik moet het nog maar even aanzien hier, er komen vast ook wel nieuwe leuke meiden in New Plymouth te wonen.

Als laatste wil ik jullie nog even een typisch Lisa-momentje vertellen (ik noem het trouwens Lisa-momentjes omdat ik het heel graag met jullie wil meedelen, het zijn leuke momenten die voor mij ‘typisch Lisa’ zijn). Dit moment is dat ik alcohol heb gedronken! En nee, dit was niet de bedoeling en het was maar een zipje, maar ik heb het toch echt gedaan... Ik zal het even uitleggen voor degene die het niet snappen, ik heb namelijk nog nooit alcohol gedronken en ben dat ook voorlopig nog niet van plan te gaan doen, gewoon omdat ik dat niet wil. Maar toen wij in Wellington in een bar waren was een van de meiden haar paspoort vergeten waardoor ze geen alcohol kon halen. Ik zei tegen haar dat ik het anders wel voor der kon bestellen en dat zij voor mij een cola zou halen. Zo gezegd, zo gedaan, ik zou bier voor der halen. Wist ik veel dat er 15 verschillende soorten bier zou zijn?! De vrouw achter de bar vroeg me welke ik wilde hebben en ik zei iets van heineken ofzo (geen idee of ze dat überhaupt hadden) waarop zij me zei dat ik anders maar even dit biertje moest proberen, ze beviel het me aan. Moest ik dus proeven! Ik probeerde een nep slok te nemen, maar daar blijk ik dus kei slecht in te zijn, daar ging mijn nuchterheid…

Goed, jullie zijn weer helemaal op de hoogte en ik ben weer een heel verhaal verder. De aankomende paar weken worden waarschijnlijk rustig, werken met de kinderen en dingen doen in de weekenden, niet heel veel bijzonders. Ik vind het leuk om ook te horen hoe het daar gaat met iedereen, dus houd je vooral niet in om een lief/klaag/leuk/stom/gezellig/irritant berichtje te sturen :) Ik ga zo lekker slapen, jullie een fijne dag vandaag! 

Cheers!